Patron Auli

KAROL WOJTYŁA
PAPIEŻ JAN PAWEŁ II
WYBITNY RODAK
JEDYNY POLAK NA STOLICY ŚWIĘTEGO PIOTRA–
NASZ PATRON

Karol Wojtyła został Papieżem, któremu nadaje się przydomek „Wielki”, gdyż od najmłodszych lat pracował nad swoim charakterem i starał się dobrze wypełnić powierzone mu obowiązki. Szczególnie inspirujące są dla nas świadectwa o tym,
jakim gimnazjalistą był nasz Patron.

Po ukończeniu Szkoły Powszechnej w 1931 roku zaczął uczęszczać do Państwowego Gimnazjum Męskiego im. Marcina Wadowity w Wadowicach. Od pierwszej klasy otrzymywał świadectwa z wynikami bardzo dobrymi. Antoni Bohdanowicz wspomina: „W latach 1932-1938 uczęszczałem do Gimnazjum razem z Karolem Wojtyłą, większość tych lat siedziałem w jednej z nim ławie, w konsekwencji odrabiałem razem lekcje w domu Karola… Otóż Lolek miał taki zwyczaj, że po przepracowaniu każdego przedmiotu wychodził do drugiego pokoju i stamtąd wracał po kilku minutach. Kiedyś drzwi były niedomknięte i zauważyłem, że Lolek modli się na klęczniku… Gorliwie uczył się języków obcych, w tym szczególnie pilnie greki oraz łaciny. Podobno ojciec ułożył mu mały słownik polsko-niemiecki. Karol chętnie podjął także obowiązki w międzyszkolnym teatrzyku amatorskim, gdzie wspólnie z koleżankami żeńskiego gimnazjum im. Moœcickiego grali: „Antygonę” Sofoklesa, „Balladynę” J. Słowackiego, „Œluby panieńskie” A. Fredry, „Sobótkę” J. Kochanowskiego i „Zygmunta Augusta” S. Wyspiańskiego. Na konkursie recytatorskim Karol wykonywał bardzo trudny tekst „Promethidiona” C. K. Norwida.”

Karol był gorąco wierzącym młodzieńcem. Brał czynny udział we wszystkich praktykach kościelnych, służył przy ołtarzu jako ministrant. Był wieloletnim prezesem Sodalicji Mariańskiej uczniów gimnazjalnych. Brał udział w obozach przysposobienia wojskowego, a wraz z księdzem Zacherem współreżyserował „Nie Boską Komedię” Z. Krasińskiego i grał rolę Hrabiego Henryka. Uczniowie gimnazjum wadowickiego wyjeżdżali z przedstawieniami do Kalwarii Zebrzydowskiej, Andrychowa, zaś niektórzy udawali się na przedstawienia do teatrów krakowskich.

Najbliższą osobą dla młodego Karola był jego ojciec, który po śmierci żony przejął wszystkie rodzinne obowiązki. Nasz patron tak o tym pisał:

„Po śmierci matki, a następnie po śmierci mojego starszego Brata, zostaliśmy we dwójkę z Ojcem. Mogłem na co dzień obserwować jego życie, które było życiem surowym. Z zawodu był wojskowym, a kiedy owdowiał, stało się ono jeszcze bardziej życiem ciągłej modlitwy. Nieraz zdarzało mi się budzić w nocy i wtedy zastawałem mojego Ojca na kolanach, tak jak na kolanach widywałem go zawsze w kościele parafialnym. Nigdy nie mówiliœmy z sobą o powołaniu kapłańskim, ale ten przykład mojego Ojca był jakimś pierwszym domowym seminarium.”

Przedwojenne gimnazjum kończyło się maturą.
Karol Wojtyła egzamin pisemny zdawał z polskiego, łaciny i greki. Budził wśród kolegów podziw, że tak doskonale opanował ten trudny język. Potrafił recytować na pamięć duże fragmenty „Iliady” Homera. Lolek przeszedł maturę pisemną jak burza, z wszystkich przedmiotów uzyskał wynik bardzo dobry i został zwolniony z egzaminów ustnych. Ustny zdawało się z czterech przedmiotów: z polskiego lub historii, dwóch języków obcych i matematyki. Istniał wówczas przepis mówiący, że jeœli uczeń z wszystkich przedmiotów uzyska ocenę bardzo dobrą, to jest zwolniony z egzaminów ustnych, ale musi zdać jeden język obcy. Lolek wybrał niemiecki, który zdał 14 maja 1938 r., nie trzeba chyba mówić z jaką oceną.

Karol Wojtyła w swojej pracy duszpasterskiej zawsze miał dobry kontakt z młodzieżą. Rozumiał młodych i potrafił stawiać im wymagania, wyrazem tego są słowa wypowiedziane na Westerplatte w 1987 roku.